တင္မိုးလြင္သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေမာ္ဒယ္လုပ္ငန္းကုိ အစျပဳခ့ဲသူတဦး ျဖစ္သည္။ ေမာ္ဒယ္ အေျမာက္အျမားကုိ ေမြးထုတ္ေပးခ့ဲသည့္Talents & Models သင္တန္းေက်ာင္းကုိ တည္ေထာင္ခ့ဲသည္။ ထုိေက်ာင္းက သင္တန္းသား သင္တန္းသူ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ ေလ့က်င့္ ပ်ဳိးေထာင္ခ့ဲၿပီး ျဖစ္သည္။ တင္မုိးလြင္သည္ ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ တက္ေနစဥ္ အသက္ ၂၂ အရြယ္တြင္ပင္ ကိုယ္ပုိင္လုပ္ငန္းကုိ ေအာင္ျမင္စြာ တည္ေထာင္ႏုိင္ခ့ဲသူ ျဖစ္သည္။
ျမန္မာ့ေမာ္ဒယ္ေလာကကုိ ဦးေဆာင္ေနသူ တင္မုိးလြင္သည္ အခမ္းအနားအစီအစဥ္ တင္ဆက္သူအျဖစ္လည္း ေအာင္ျမင္ ထင္ရွားသူတဦး ျဖစ္သည္။ ဧရာဝတီက တင္မိုးလြင္ကုိ ျမန္မာျပည္ ေမာ္ဒယ္ေလာကအေၾကာင္း ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းခ့ဲသည္။
ေမး။ ။ ေမာ္ဒယ္လ္ လုပ္ငန္း အစျပဳခ့ဲပုံကုိ ေျပာျပပါဦး။
ေျဖ။ ။ အရင္ကတည္းက အႏုပညာကို စိတ္ဝင္စားတယ္။ ဆို၊ က၊ ေရး၊ တီး အရမ္း စိတ္ဝင္စားတယ္၊ အၿငိမ္႔၊ လူရႊင္ေတာ္ေတြကိုလည္း စိတ္ဝင္စားတယ္။ အမတို႔ ငယ္တုန္းကေတာ့ အၿငိမ္႔၊ လူရႊင္ေတာ္ေတြနဲ႔ပဲ ႀကီးျပင္း ရတာ။ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီ ျမန္မာပြဲေတာ္ေတြထဲမွာ အၿမဲတမ္း ဒီလုိပြဲေတြက ပါတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ၁ဝတန္းေအာင္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ေခတ္သစ္ အႏုပညာလိုင္း တလိုင္း ကိုယ့္အာ႐ံုထဲမွာ ျမင္တာေပါ့၊ ကိုယ္က အဲဒီ အႏုပညာလိုင္းကို စလုပ္လိုက္တဲ့ သေဘာပဲ။ ေရွ႕မွာ ရွိၿပီးသား လိုင္းနဲ႔ မတူဘူး။ မူကြဲတာေပါ့၊ မူကြဲတယ္ ဆိုတာ ေစ်းကြက္က အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္သြားတယ္၊ ေစ်းကြက္စီးပြားစနစ္ ျဖစ္သြားတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဒီထဲမွာ ဝင္ဆ့ံႏိုင္မယ့္ အႏုပညာ ဝန္ေဆာင္မႈ တခုကို စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ဒါ အဆိုေတာ္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ႐ုပ္ရွင္ သ႐ုပ္ေဆာင္လည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ တီဗီ ေၾကာ္ျငာေတြ ျဖစ္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ တီဗီေၾကာ္ျငာ ေမာ္ဒယ္ေတြ အဲဒါေတြကို ေမြးထုတ္မယ္ ဆိုၿပီးေတာ့မွ အဲဒါေတြကို သင္တန္းေပးရင္းနဲ႔ စင္ျမင့္မွာ ဖက္ရွင္ရွဳိး ေလွ်ာက္တာေတြ ေပၚလာတယ္။
အရင္တုန္းက လွယဥ္ေက်းမယ္ေတြပဲ ရွိတယ္။ ဖက္ရွင္မယ္ပဲ ရွိတာကေန ေမာ္ဒယ္လ္ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကို ေျပာင္းလဲၿပီးေတာ့ အဲဒီ ဝန္ေဆာင္မႈ ေစ်းကြက္ထဲထည့္လိုက္တာေပါ့။
ေမး။ ။ လွယဥ္ေက်းမယ္ နဲ႔ ေမာ္ဒယ္လ္ေတြ ကြာျခားပုံေလးလည္း ေျပာပါဦး။
ေျဖ။ ။ လွယဥ္ေက်းမယ္ ကေတာ့ ရုိးရာေပါ့၊ ယိုးဒယားမွာလဲ ရွိတယ္ေလ၊ ကထိန္တို႔ ဘာတို႔ဆို လိြဳင္ကထံုမယ္ေတြ ေရြးတယ္၊ ရိုးရာ အတုိင္းပဲ ဝတ္စားတယ္၊ ခါးေတာင္းက်ဳိက္တယ္၊ ယုိးဒယားရင္ရွားေတြ ဝတ္ၿပီးေတာ့၊ မိတ္ကပ္ေတြ၊ အေမာက္ အျမင့္ႀကီးေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ၾကတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ရိုးရာမပ်က္ေပါ့။ လူမ်ိဳးတမ်ိဳး ရဲ႕႐ုိးရာ မပ်က္ေအာင္ ထိန္းထားတဲ့ အလွမယ္ပြဲေတြေပါ့။ ေမာ္ဒယ္တို႔၊ catwalk တို႔ကေတာ့ ၂၁ ရာစုရဲ႕ အလွမယ္ ပံုစံေတြေပါ့။
ေမး။ ။ ဒီလိုမ်ဳိးအတြက္ ဘယ္လုိ စံႏႈန္းေတြ ရိွသလဲ။
ေျဖ။ ။ ႏိုင္ငံတကာမွာေတာ့ သူ႔မွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စံႏႈန္းေတြရွိတယ္။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ ရွိရမယ္၊ အနည္းဆံုးေတာ့ ၅ ေပ ၈ လက္မ အထက္ျမင့္မွပဲ စင္ေပၚတက္ခြင့္ရွိတာ။ ဒါေပမယ့္ အာရွမွာေတာ့ အားလံုးကလည္း ခပ္ပုပုေတြပဲေလ။ အျမင့္ႀကီးေတြနဲ႔လာၿပီး ေၾကာ္ျငာလို႔လည္း အားက်တာပဲ ရွိေပမယ့္ အဲဒီ အျမင့္ႀကီးေတြ ဝတ္သလို၊ အဲသလို အပိန္ေလးေတြ ဝတ္သလိုလည္း လိုက္ဝတ္လို႔ မရျပန္ဘူး။ အင္တာေနရွင္နယ္ မီေအာင္ လုပ္တဲ့ ပြဲတခ်ဳိ႔လည္း ရွိေကာင္း ရွိမယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ့္ျပည္တြင္းက သံုးစြဲသူေတြ သံုးစြဲနုိင္ဖို႔လည္း ၾကည့္လို႔ေကာင္းေအာင္ လုပ္တဲ့ ပြဲမ်ဳိးလည္း ရွိတာေပါ့။ အဲဒါၾကေတာ့ ေမာ္ဒယ္ေတြက ျမန္မာျပည္မွာ ထုတ္တဲ့ ကုန္ပစၥည္း ျမန္မာျပည္ကလူေတြ ဝယ္ယူ သံုးစြဲနုိင္မယ့္ ကုန္ပစၥည္းမ်ဳိး ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ ေဒသခံ ေမာ္ဒယ္နဲ႔ပဲ သြားရတာပဲ။ သူတုိ႔ကေတာ့ ပုခ်င္လည္းပုမယ္။ ဝ ခ်င္လည္း နည္းနည္းဝမယ္။ ေပါင္ေလး နည္းနည္းပိုရင္လည္း ပိုမွာေပါ့။
ဟိုတေန႔က ရန္ကုန္မွာ ဂ်ပန္က လာေရြးတာရွိတယ္၊ အဲဒါေတြၾကေတာ့ ၅ ေပ ၈ အထက္ေတြပဲ ေရြးတယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ ထိပ္သီး ၅ ဦး စာရင္းဝင္တဲ့ ဂ်ပန္က ဒီဇိုင္နာ တေယာက္က ေနၿပီးေတာ့ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ပြဲလာလုပ္ေပးမွာ၊ သူ႔စရိတ္နဲ႔သူေပါ့။ ဒီေတာ့ ဒီမွာ ေရြးတာ အင္တာေနရွင္နယ္စံနဲ႔ပဲ ေရြးတယ္။ ေယာက္်ားေလးဆိုရင္ ၆ ေပ နီးပါးေတြေပါ့။ မိန္းကေလးဆို ၅ ေပ ၈ အထက္ေတြ။
တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ေဒသထဲမွာ ျပမယ့္ ရိွဳးေတြ အတြက္ေတာ့ ကိုယ့္ေဒသထဲမွာ လက္ခံနုိင္ေလာက္တဲ့ ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ဆိုရင္ကို ရပါၿပီ။
ေမး။ ။ မတင္မုိးလြင္တုိ႔ အစျပဳခ့ဲတုန္းကနဲ႔ အခု အေျခအေနနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ ကြာျခားေနၿပီလဲ။
ေျဖ။ ။ အခုေတာ့ အားလံုးက ေတာ္ေတာ္ႀကီး မ်က္စိပြင့္ နားပြင့္နဲ႔ အျမင္လည္း က်ယ္လာၾကၿပီ။ လက္ခံတယ္၊ ေထာက္ခံတယ္။ အားေပးတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ လက္လည္း လက္မခံဘူး။ ေထာက္လည္း မေထာက္ခံဘူး။ အားလည္း မေပးဘူး။ အျပစ္ဘဲ ေျပာၾကတယ္။ စာနယ္ဇင္းေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မေကာင္းတဲ့ ရႈေထာင့္ဘက္က ေရးတယ္။ တခ်ဳိ႕တေလက ေကာင္းတဲ့ဘက္က ေရးတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လုပ္ျပႏုိင္တဲ့အခါ ေကာင္းတဲ့ဘက္က ေရးတဲ့လူ မ်ားလာတယ္။
အရင္တုန္းကဆိုရင္ မိဘေတြက အားေပးတယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ အဘိုး အဘြား မသိေအာင္ လုပ္ရတာ။ အခုက အဘိုး အဘြားေကာ မိဘေတြေကာ အားေပးလာတယ္။ သားသမီးေတြလည္း ပိုၿပီးေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အႏုပညာကို လြတ္လြတ္ လပ္လပ္နဲ႔ ယံုၾကည္မႈ ရလာတာေပါ့။
ရုိးရာလည္း ရွိေသးတယ္။ ဥပမာ- ရခိုင္အလွမယ္၊ သူ႔တုိင္းနဲ႔ သူ႔ျပည္နယ္ သူ႔ရာသီအလုိက္ ပြဲေတာ္ အလုိက္ေတာ့ ရွိတာေပါ့။ Miss Al Pine ဆိုရင္ Al Pine ေသာက္ေရသန္႔ ဦးစီးၿပီးလုပ္တာတို႔၊ Miss Ferrovit ဆုိရင္ Ferrovit အားေဆးက ႀကီးမွဴးၿပီး လုပ္လုိက္တာတုိ႔။ ဒါမ်ဳိးေတြကေတာ့ အင္တာေနရွင္နယ္ ပံုစံ ျဖစ္သြားၿပီ၊ ဝတ္တာ စားတာေတြက အစေလ။ ေရကူးဝတ္စံု မဟုတ္ေပမယ့္ စကတ္ အတိုေတြ ဘာေတြနဲ႔ ပိုၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုေခၚမလဲ ေခတ္မီလာတာေပါ့၊ ၾကည့္လုိ႔လည္း ပိုေကာင္းလာတာေပါ့ေနာ္၊ ျမင္ေနက် မဟုတ္ဘဲ ပိုထူးျခားတဲ့ အျမင္သစ္၊ အေတြးသစ္ တင္ဆက္မႈေတြ မ်ားလာတာေပါ့။
ေမး။ ။ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈအပိုင္းမွာ ရိုးရာက လက္ခံထားမႈနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ ဆန္႔က်င္ခံရတာမ်ဳိးမ်ား ရွိလား။
ေျဖ။ ။ အရင္တုန္းကေတာ့ အရမ္းရိွပါတယ္။ အခုေတာ့လည္း ေအးေဆးပါပဲ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ အဲဒီဟာလည္း ညိွႏိႈင္းရတာေပါ့။ အားလံုးကလည္း နားလည္ လက္ခံလာၾကေတာ့ ထိပ္တိုက္ေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သႀကၤန္ဆိုရင္ မ႑ပ္ေတြ ရွိတယ္။ မ႑ပ္ေတြေပၚမွာ ကၾကတယ္။ ဖက္ရွင္ရိႈးေတြ ေလ်ွာက္ၾကတယ္။ အဲသလိုပဲ ဗမာထဘီေတြနဲ႔ ယိမ္းေတြနဲ႔ ကေနၾကတုန္းပဲ။ ဒါေတြက ထိပ္တိုက္ ေတြ႔စရာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ အားလံုးက သိလာၾကၿပီ။ ယိမ္းကတဲ့ လူကလည္း ေမာ္ဒယ္ေလွ်ာက္လာၾကၿပီေလ။ အဲသလုိမ်ဳိး သိတယ္ မဟုတ္လား ဂလုိဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း ဆိုေတာ့ အတူတူ ျဖစ္သြားၾကတယ္။
ေမး။ ။ ေမာ္ဒယ္တေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ အသက္အရြယ္ အကန္႔အသတ္ ရွိသလား။
ေျဖ။ ။ ႏိုင္ငံျခားမွာေတာ့ အစိတ္ေက်ာ္ရင္ သိပ္ၿပီးေတာ့ မသံုးေတာ့ဘူး။ သူတို႔ သံုးတဲ့ သက္တမ္း ၂ ႏွစ္၊ ၂ႏွစ္ခြဲ အတြင္းမွာ ေစ်းကြက္ဝင္တယ္ ဆုိရင္ ဆက္တက္သြားတာေပါ့။ အဲသလိုမ်ဳိး အလားတူ အရည္အခ်င္းနဲ႔ပဲ အသစ္ေတြ ရုရွားတို႔လိုမ်ဳိး ေစ်းကြက္ထဲ ေရာက္လာတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရွ႕ကလူေတြ နားသြားတာမ်ဳိးလည္း ရွိတာေပါ့။
ျမန္မာျပည္မွာက ႏုၾကေတာ့ တခ်ဳိ႔လည္း ၂၇၊ ၂၈ ေလာက္ထိေလာက္ပဲ လုပ္ေတာ့ လုပ္ေနၾကတာရွိတာေပါ့။ ႏုိင္ငံတကာ အတြက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာေစ်းကြက္ အတြက္ပဲ။ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ပဲ ဖန္တီးၿပီး ျပတာေပါ့။
ပံုမွန္အားျဖင့္ ၂၅ ေက်ာ္ရင္ သိပ္ၿပီးေတာ့ မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ လုပ္ေပးလို႔ သိပ္ၿပီးေတာ့ မေကာင္းေတာ့ဘူး။
ေမး။ ။ မေကာင္းေတာ့ဘူးဆုိ သူတုိ႔ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ။
ေျဖ။ ။ အလုပ္ထဲ ဝင္ရင္ဝင္၊ မဝင္ရင္လည္း ဒီဇိုင္နာ လုပ္ရင္လုပ္၊ တခ်ဳိ႕လည္း သရုပ္ေဆာင္ ေလာကထဲဝင္ၾကတာေပါ့။ ေနာက္ထပ္ အသစ္တက္တဲ့ ကေလးေတြက အရမ္း ထူးခြ်န္ၿပီး၊ အရမ္းလည္း ႀကိဳးစားၾကေတာ့ ပိုေကာင္း ပိုေတာ္တာေတြက အစားထုိးလာတယ္။ တတ္တ့ဲ၊ ေတာ္တဲ့၊ နားလည္တ့ဲသူက မ်ားလာၿပီး ေစ်းကြက္က ေသးတယ္၊ အရမ္း မဖံြ႔ၿဖိဳးလာဘူး။
ျပည္ပက သြင္းလာတ့ဲ အမွတ္တံဆိပ္ေတြ ပုိမ်ားလာရင္၊ ေဒသတြင္း ပစၥည္းေတြလည္း ပုိမ်ားလာရင္ ေမာ္ဒယ္ ပုိလုိလာတာေပါ့။ တကမၻာလုံး အေနအထားအရ ခ်ဳံ႕ရတယ္၊ ေခြ်တာရတယ္ ဆုိေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေစ်းကြက္က အမွန္ မရိွဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္လုိ႔ မရဘူး။ အီတလီ၊ မီလန္ တို႔ ျပင္သစ္၊ ပါရီတို႔ မွာကေတာ့ အခုိင္အမာရွိတယ္။ အဲသလုိမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ ယွဥ္လို႔ေတာ့ မရဘူး။ သူတုိ႔က Fashion Paradise ေတြ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝ ေက်ာ္ ၄ဝ ကတည္းက အစ တည္ခဲ့ၾကတာ ဆိုေတာ့ ကိုယ္တို႔နဲ႔ လံုးဝ မယွဥ္နုိင္ဘူးေပါ့။
ေမး။ ။ ေမာ္ဒယ္ေလာကထဲကလာတ့ဲသူေတြအတြက္ အလုပ္အကုိင္ေတြ ေရြးစရာ အေတာ္မ်ားမ်ား ရိွသလား။
ေျဖ။ ။ ယိုးဒယားမွာၾကေတာ့ ေမာ္ဒယ္ေတြေကာ Miss ေတြေကာ အသက္ ေက်ာ္သြားၿပီဆိုရင္ အရမ္းကို ၾသဇတိကၠမႀကီးမားတဲ့ ကုမၸဏီႀကီးေတြက presenter ေတြ ျပန္ခန္႔ၾကတယ္ေလ၊ သူတုိ႔ တံဆိပ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳေပးတာတုိ႔။ အလွအပ ေရးရာ အႀကံေပးတုိ႔ ျပန္ခန္႔ၾကတယ္။ သူတုိ႔ အတြက္ေတာ့ အလုပ္အကိုင္က မရွားဘူးေပါ့။ ဟုိတယ္ေတြကလည္း ေခၚတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ကိုယ့္မိဘအလုပ္ကို ျပန္လုပ္။ မလုပ္ရင္ ကိုယ္တတ္ထားတဲ့ တကၠသုိလ္ပညာနဲ႔ ဌာနတို႔ ကုမၸဏီတို႔ဝင္။ မဝင္ရင္လည္း ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္ သြားလုပ္ရင္ လုပ္ေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္လည္း တျခား အႏုပညာေလာကထဲ ကူးခ်င္လည္း ကူးေပါ့။ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ အဆင္ေျပသလို လုပ္ရမွာေပါ့။
ေမး။ ။ ဒီေန႔ ျမန္မာျပည္ ေမာ္ဒယ္ေလာကထဲ ဝင္လာတ့ဲသူေတြအေၾကာင္း နည္းနည္း ေျပာျပပါ။
ေျဖ။ ။ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ဘာမွမလုပ္ဘဲနဲ႔ အိမ္မွာပဲ ေနတာလည္း ရွိတာေပါ့။ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အမ်ဳိးစံုေပါ့။ တတ္ၾကြတဲ့ လူလည္း ရွိတယ္။ ေႏွးေကြးတဲ့လူလည္း ရွိတယ္။ ယုန္ေလးေတြ၊ လိပ္ကေလးေတြလိုပဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ ဇြဲရွိသူလည္း ရွိတယ္။ ဇြဲ မရွိသူလည္း ရွိတယ္။
မေျပာရဲ မဆိုရဲ ေႏွးေကြးေနရင္ ကိုယ့္အတြက္ ေနရာ ပိုရွားတယ္။ ကိုယ္က အရမ္း ပ်င္းေနရင္၊ သင္ယူတာလည္း အရမ္း ေနာက္က်တယ္ဆိုရင္၊ ေရွ႕ မထြက္ရဲရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္က ပို ဆံုးရႈံးသြားမွာေလ။
ဒီေလာကထဲ ဝင္တယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္ နာမည္ႀကီး ေမာ္ဒယ္တေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ ရည္ရြယ္တာထက္ လူၾကားထဲ ဝင္ဆ့ံၿပီးေတာ့ စမတ္က်က်နဲ႔ ေနထိုင္ႏိုင္ဖုိ႔၊ လူအေၾကာင္း သိႏိုင္ဖို႔ လုိတယ္။ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးစနစ္ ဆိုေတာ့ မားကက္က အရမ္း အေရးႀကီးတာ၊ အဲဒါကို သေဘာေပါက္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ပညာသင္ၿပီး သိရွိထားတဲ့ ပညာနဲ႔ေတာ့ ဝင္ဆ့ံေအာင္ အမ်ားႀကီး လုပ္လို႔ ရတယ္။ အဲလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ႐ုိး႐ုိးဘြဲ႔ရ လူငယ္တေယာက္ အေနနဲ႔ပဲ ရွိခဲ့မွာပဲ။ အင္ေဖာ္ေမးရွင္းကလည္း အရမ္း ျမန္ေတာ့ လိုက္မမွီဘဲ ျဖစ္မယ္။ ေစ်းကြက္ အရမ္းေသးလို႔ ပိုႀကိဳးစားရမွာလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ေမး။ ။ ေမာ္ဒယ္ေတြ ဘာလုပ္သင့္တယ္၊ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ထားသင့္တယ္လို႔ အႀကံေပးမလဲ။
ေျဖ။ ။ တလိုင္းတည္း သြားဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ အၾကံမေပးဖူးဘူး။ ကိုယ္က လူေတြၾကားထဲ ဝင္ဆန္႔တယ္ ဆုိတာ ဒါက ပညာရပ္ တခုေလ။ ဒီေတာ့ အခြင့္အေရးရွိတုန္း၊ အရြယ္ရွိတုန္းမွာ လာလုပ္ၾက။ ၿပီးရင္ ကိုယ့္အတြက္ ခိုင္မယ့္ ေနရာေတြကို ဝင္လုပ္ၾက။ တခ်ဳိ႕ဆို မိတ္ကပ္ကုမၸဏီမွာ အၾကံေပးေတြ ျပန္လုပ္ ၾကတယ္။ ေမာ္ဒယ္ထက္လည္း သူတုိ႔ ပိုၿပီးေတာ့ ဝင္ေငြေကာင္းတယ္။ ရာထူးလည္း ႀကီးသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ တေယာက္တည္းနဲ႔ ရွစ္မ်ဳိးေလာက္ တတ္ဖို႔လိုတယ္။ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရး၊ အဝတ္အစား စမတ္က်တာ၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈ၊ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္း ရွိတာ စသျဖင့္ အမ်ားႀကီးေတာ့ လိုတယ္။ ဒါေတြကုိ က်မတုိ႔ဆီမွာ ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ လုပ္ရင္းနဲ႔ သင္ၾကေပ့ါ။ ေမာ္ဒယ္လုပ္ရင္းနဲ႔ အဆင္သင့္တဲ့ ကိစၥေတြ တြဲသင္သင့္တယ္။ ။
ျမန္မာ့ေမာ္ဒယ္ေလာကကုိ ဦးေဆာင္ေနသူ တင္မုိးလြင္သည္ အခမ္းအနားအစီအစဥ္ တင္ဆက္သူအျဖစ္လည္း ေအာင္ျမင္ ထင္ရွားသူတဦး ျဖစ္သည္။ ဧရာဝတီက တင္မိုးလြင္ကုိ ျမန္မာျပည္ ေမာ္ဒယ္ေလာကအေၾကာင္း ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းခ့ဲသည္။ေမး။ ။ ေမာ္ဒယ္လ္ လုပ္ငန္း အစျပဳခ့ဲပုံကုိ ေျပာျပပါဦး။
ေျဖ။ ။ အရင္ကတည္းက အႏုပညာကို စိတ္ဝင္စားတယ္။ ဆို၊ က၊ ေရး၊ တီး အရမ္း စိတ္ဝင္စားတယ္၊ အၿငိမ္႔၊ လူရႊင္ေတာ္ေတြကိုလည္း စိတ္ဝင္စားတယ္။ အမတို႔ ငယ္တုန္းကေတာ့ အၿငိမ္႔၊ လူရႊင္ေတာ္ေတြနဲ႔ပဲ ႀကီးျပင္း ရတာ။ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီ ျမန္မာပြဲေတာ္ေတြထဲမွာ အၿမဲတမ္း ဒီလုိပြဲေတြက ပါတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ၁ဝတန္းေအာင္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ေခတ္သစ္ အႏုပညာလိုင္း တလိုင္း ကိုယ့္အာ႐ံုထဲမွာ ျမင္တာေပါ့၊ ကိုယ္က အဲဒီ အႏုပညာလိုင္းကို စလုပ္လိုက္တဲ့ သေဘာပဲ။ ေရွ႕မွာ ရွိၿပီးသား လိုင္းနဲ႔ မတူဘူး။ မူကြဲတာေပါ့၊ မူကြဲတယ္ ဆိုတာ ေစ်းကြက္က အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္သြားတယ္၊ ေစ်းကြက္စီးပြားစနစ္ ျဖစ္သြားတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဒီထဲမွာ ဝင္ဆ့ံႏိုင္မယ့္ အႏုပညာ ဝန္ေဆာင္မႈ တခုကို စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ဒါ အဆိုေတာ္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ႐ုပ္ရွင္ သ႐ုပ္ေဆာင္လည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ တီဗီ ေၾကာ္ျငာေတြ ျဖစ္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ တီဗီေၾကာ္ျငာ ေမာ္ဒယ္ေတြ အဲဒါေတြကို ေမြးထုတ္မယ္ ဆိုၿပီးေတာ့မွ အဲဒါေတြကို သင္တန္းေပးရင္းနဲ႔ စင္ျမင့္မွာ ဖက္ရွင္ရွဳိး ေလွ်ာက္တာေတြ ေပၚလာတယ္။
အရင္တုန္းက လွယဥ္ေက်းမယ္ေတြပဲ ရွိတယ္။ ဖက္ရွင္မယ္ပဲ ရွိတာကေန ေမာ္ဒယ္လ္ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကို ေျပာင္းလဲၿပီးေတာ့ အဲဒီ ဝန္ေဆာင္မႈ ေစ်းကြက္ထဲထည့္လိုက္တာေပါ့။
ေမး။ ။ လွယဥ္ေက်းမယ္ နဲ႔ ေမာ္ဒယ္လ္ေတြ ကြာျခားပုံေလးလည္း ေျပာပါဦး။
ေျဖ။ ။ လွယဥ္ေက်းမယ္ ကေတာ့ ရုိးရာေပါ့၊ ယိုးဒယားမွာလဲ ရွိတယ္ေလ၊ ကထိန္တို႔ ဘာတို႔ဆို လိြဳင္ကထံုမယ္ေတြ ေရြးတယ္၊ ရိုးရာ အတုိင္းပဲ ဝတ္စားတယ္၊ ခါးေတာင္းက်ဳိက္တယ္၊ ယုိးဒယားရင္ရွားေတြ ဝတ္ၿပီးေတာ့၊ မိတ္ကပ္ေတြ၊ အေမာက္ အျမင့္ႀကီးေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ၾကတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ရိုးရာမပ်က္ေပါ့။ လူမ်ိဳးတမ်ိဳး ရဲ႕႐ုိးရာ မပ်က္ေအာင္ ထိန္းထားတဲ့ အလွမယ္ပြဲေတြေပါ့။ ေမာ္ဒယ္တို႔၊ catwalk တို႔ကေတာ့ ၂၁ ရာစုရဲ႕ အလွမယ္ ပံုစံေတြေပါ့။
ေမး။ ။ ဒီလိုမ်ဳိးအတြက္ ဘယ္လုိ စံႏႈန္းေတြ ရိွသလဲ။
ေျဖ။ ။ ႏိုင္ငံတကာမွာေတာ့ သူ႔မွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စံႏႈန္းေတြရွိတယ္။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ ရွိရမယ္၊ အနည္းဆံုးေတာ့ ၅ ေပ ၈ လက္မ အထက္ျမင့္မွပဲ စင္ေပၚတက္ခြင့္ရွိတာ။ ဒါေပမယ့္ အာရွမွာေတာ့ အားလံုးကလည္း ခပ္ပုပုေတြပဲေလ။ အျမင့္ႀကီးေတြနဲ႔လာၿပီး ေၾကာ္ျငာလို႔လည္း အားက်တာပဲ ရွိေပမယ့္ အဲဒီ အျမင့္ႀကီးေတြ ဝတ္သလို၊ အဲသလို အပိန္ေလးေတြ ဝတ္သလိုလည္း လိုက္ဝတ္လို႔ မရျပန္ဘူး။ အင္တာေနရွင္နယ္ မီေအာင္ လုပ္တဲ့ ပြဲတခ်ဳိ႔လည္း ရွိေကာင္း ရွိမယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ့္ျပည္တြင္းက သံုးစြဲသူေတြ သံုးစြဲနုိင္ဖို႔လည္း ၾကည့္လို႔ေကာင္းေအာင္ လုပ္တဲ့ ပြဲမ်ဳိးလည္း ရွိတာေပါ့။ အဲဒါၾကေတာ့ ေမာ္ဒယ္ေတြက ျမန္မာျပည္မွာ ထုတ္တဲ့ ကုန္ပစၥည္း ျမန္မာျပည္ကလူေတြ ဝယ္ယူ သံုးစြဲနုိင္မယ့္ ကုန္ပစၥည္းမ်ဳိး ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ ေဒသခံ ေမာ္ဒယ္နဲ႔ပဲ သြားရတာပဲ။ သူတုိ႔ကေတာ့ ပုခ်င္လည္းပုမယ္။ ဝ ခ်င္လည္း နည္းနည္းဝမယ္။ ေပါင္ေလး နည္းနည္းပိုရင္လည္း ပိုမွာေပါ့။
ဟိုတေန႔က ရန္ကုန္မွာ ဂ်ပန္က လာေရြးတာရွိတယ္၊ အဲဒါေတြၾကေတာ့ ၅ ေပ ၈ အထက္ေတြပဲ ေရြးတယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ ထိပ္သီး ၅ ဦး စာရင္းဝင္တဲ့ ဂ်ပန္က ဒီဇိုင္နာ တေယာက္က ေနၿပီးေတာ့ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ပြဲလာလုပ္ေပးမွာ၊ သူ႔စရိတ္နဲ႔သူေပါ့။ ဒီေတာ့ ဒီမွာ ေရြးတာ အင္တာေနရွင္နယ္စံနဲ႔ပဲ ေရြးတယ္။ ေယာက္်ားေလးဆိုရင္ ၆ ေပ နီးပါးေတြေပါ့။ မိန္းကေလးဆို ၅ ေပ ၈ အထက္ေတြ။
တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ေဒသထဲမွာ ျပမယ့္ ရိွဳးေတြ အတြက္ေတာ့ ကိုယ့္ေဒသထဲမွာ လက္ခံနုိင္ေလာက္တဲ့ ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ဆိုရင္ကို ရပါၿပီ။
ေမး။ ။ မတင္မုိးလြင္တုိ႔ အစျပဳခ့ဲတုန္းကနဲ႔ အခု အေျခအေနနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ ကြာျခားေနၿပီလဲ။
ေျဖ။ ။ အခုေတာ့ အားလံုးက ေတာ္ေတာ္ႀကီး မ်က္စိပြင့္ နားပြင့္နဲ႔ အျမင္လည္း က်ယ္လာၾကၿပီ။ လက္ခံတယ္၊ ေထာက္ခံတယ္။ အားေပးတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ လက္လည္း လက္မခံဘူး။ ေထာက္လည္း မေထာက္ခံဘူး။ အားလည္း မေပးဘူး။ အျပစ္ဘဲ ေျပာၾကတယ္။ စာနယ္ဇင္းေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မေကာင္းတဲ့ ရႈေထာင့္ဘက္က ေရးတယ္။ တခ်ဳိ႕တေလက ေကာင္းတဲ့ဘက္က ေရးတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လုပ္ျပႏုိင္တဲ့အခါ ေကာင္းတဲ့ဘက္က ေရးတဲ့လူ မ်ားလာတယ္။
အရင္တုန္းကဆိုရင္ မိဘေတြက အားေပးတယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ အဘိုး အဘြား မသိေအာင္ လုပ္ရတာ။ အခုက အဘိုး အဘြားေကာ မိဘေတြေကာ အားေပးလာတယ္။ သားသမီးေတြလည္း ပိုၿပီးေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အႏုပညာကို လြတ္လြတ္ လပ္လပ္နဲ႔ ယံုၾကည္မႈ ရလာတာေပါ့။
ရုိးရာလည္း ရွိေသးတယ္။ ဥပမာ- ရခိုင္အလွမယ္၊ သူ႔တုိင္းနဲ႔ သူ႔ျပည္နယ္ သူ႔ရာသီအလုိက္ ပြဲေတာ္ အလုိက္ေတာ့ ရွိတာေပါ့။ Miss Al Pine ဆိုရင္ Al Pine ေသာက္ေရသန္႔ ဦးစီးၿပီးလုပ္တာတို႔၊ Miss Ferrovit ဆုိရင္ Ferrovit အားေဆးက ႀကီးမွဴးၿပီး လုပ္လုိက္တာတုိ႔။ ဒါမ်ဳိးေတြကေတာ့ အင္တာေနရွင္နယ္ ပံုစံ ျဖစ္သြားၿပီ၊ ဝတ္တာ စားတာေတြက အစေလ။ ေရကူးဝတ္စံု မဟုတ္ေပမယ့္ စကတ္ အတိုေတြ ဘာေတြနဲ႔ ပိုၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုေခၚမလဲ ေခတ္မီလာတာေပါ့၊ ၾကည့္လုိ႔လည္း ပိုေကာင္းလာတာေပါ့ေနာ္၊ ျမင္ေနက် မဟုတ္ဘဲ ပိုထူးျခားတဲ့ အျမင္သစ္၊ အေတြးသစ္ တင္ဆက္မႈေတြ မ်ားလာတာေပါ့။
ေမး။ ။ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈအပိုင္းမွာ ရိုးရာက လက္ခံထားမႈနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ ဆန္႔က်င္ခံရတာမ်ဳိးမ်ား ရွိလား။
ေျဖ။ ။ အရင္တုန္းကေတာ့ အရမ္းရိွပါတယ္။ အခုေတာ့လည္း ေအးေဆးပါပဲ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ အဲဒီဟာလည္း ညိွႏိႈင္းရတာေပါ့။ အားလံုးကလည္း နားလည္ လက္ခံလာၾကေတာ့ ထိပ္တိုက္ေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သႀကၤန္ဆိုရင္ မ႑ပ္ေတြ ရွိတယ္။ မ႑ပ္ေတြေပၚမွာ ကၾကတယ္။ ဖက္ရွင္ရိႈးေတြ ေလ်ွာက္ၾကတယ္။ အဲသလိုပဲ ဗမာထဘီေတြနဲ႔ ယိမ္းေတြနဲ႔ ကေနၾကတုန္းပဲ။ ဒါေတြက ထိပ္တိုက္ ေတြ႔စရာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ အားလံုးက သိလာၾကၿပီ။ ယိမ္းကတဲ့ လူကလည္း ေမာ္ဒယ္ေလွ်ာက္လာၾကၿပီေလ။ အဲသလုိမ်ဳိး သိတယ္ မဟုတ္လား ဂလုိဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း ဆိုေတာ့ အတူတူ ျဖစ္သြားၾကတယ္။
ေမး။ ။ ေမာ္ဒယ္တေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ အသက္အရြယ္ အကန္႔အသတ္ ရွိသလား။
ေျဖ။ ။ ႏိုင္ငံျခားမွာေတာ့ အစိတ္ေက်ာ္ရင္ သိပ္ၿပီးေတာ့ မသံုးေတာ့ဘူး။ သူတို႔ သံုးတဲ့ သက္တမ္း ၂ ႏွစ္၊ ၂ႏွစ္ခြဲ အတြင္းမွာ ေစ်းကြက္ဝင္တယ္ ဆုိရင္ ဆက္တက္သြားတာေပါ့။ အဲသလိုမ်ဳိး အလားတူ အရည္အခ်င္းနဲ႔ပဲ အသစ္ေတြ ရုရွားတို႔လိုမ်ဳိး ေစ်းကြက္ထဲ ေရာက္လာတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရွ႕ကလူေတြ နားသြားတာမ်ဳိးလည္း ရွိတာေပါ့။
ျမန္မာျပည္မွာက ႏုၾကေတာ့ တခ်ဳိ႔လည္း ၂၇၊ ၂၈ ေလာက္ထိေလာက္ပဲ လုပ္ေတာ့ လုပ္ေနၾကတာရွိတာေပါ့။ ႏုိင္ငံတကာ အတြက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာေစ်းကြက္ အတြက္ပဲ။ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ပဲ ဖန္တီးၿပီး ျပတာေပါ့။
ပံုမွန္အားျဖင့္ ၂၅ ေက်ာ္ရင္ သိပ္ၿပီးေတာ့ မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ လုပ္ေပးလို႔ သိပ္ၿပီးေတာ့ မေကာင္းေတာ့ဘူး။
ေမး။ ။ မေကာင္းေတာ့ဘူးဆုိ သူတုိ႔ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ။
ေျဖ။ ။ အလုပ္ထဲ ဝင္ရင္ဝင္၊ မဝင္ရင္လည္း ဒီဇိုင္နာ လုပ္ရင္လုပ္၊ တခ်ဳိ႕လည္း သရုပ္ေဆာင္ ေလာကထဲဝင္ၾကတာေပါ့။ ေနာက္ထပ္ အသစ္တက္တဲ့ ကေလးေတြက အရမ္း ထူးခြ်န္ၿပီး၊ အရမ္းလည္း ႀကိဳးစားၾကေတာ့ ပိုေကာင္း ပိုေတာ္တာေတြက အစားထုိးလာတယ္။ တတ္တ့ဲ၊ ေတာ္တဲ့၊ နားလည္တ့ဲသူက မ်ားလာၿပီး ေစ်းကြက္က ေသးတယ္၊ အရမ္း မဖံြ႔ၿဖိဳးလာဘူး။
ျပည္ပက သြင္းလာတ့ဲ အမွတ္တံဆိပ္ေတြ ပုိမ်ားလာရင္၊ ေဒသတြင္း ပစၥည္းေတြလည္း ပုိမ်ားလာရင္ ေမာ္ဒယ္ ပုိလုိလာတာေပါ့။ တကမၻာလုံး အေနအထားအရ ခ်ဳံ႕ရတယ္၊ ေခြ်တာရတယ္ ဆုိေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေစ်းကြက္က အမွန္ မရိွဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္လုိ႔ မရဘူး။ အီတလီ၊ မီလန္ တို႔ ျပင္သစ္၊ ပါရီတို႔ မွာကေတာ့ အခုိင္အမာရွိတယ္။ အဲသလုိမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ ယွဥ္လို႔ေတာ့ မရဘူး။ သူတုိ႔က Fashion Paradise ေတြ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝ ေက်ာ္ ၄ဝ ကတည္းက အစ တည္ခဲ့ၾကတာ ဆိုေတာ့ ကိုယ္တို႔နဲ႔ လံုးဝ မယွဥ္နုိင္ဘူးေပါ့။ ေမး။ ။ ေမာ္ဒယ္ေလာကထဲကလာတ့ဲသူေတြအတြက္ အလုပ္အကုိင္ေတြ ေရြးစရာ အေတာ္မ်ားမ်ား ရိွသလား။
ေျဖ။ ။ ယိုးဒယားမွာၾကေတာ့ ေမာ္ဒယ္ေတြေကာ Miss ေတြေကာ အသက္ ေက်ာ္သြားၿပီဆိုရင္ အရမ္းကို ၾသဇတိကၠမႀကီးမားတဲ့ ကုမၸဏီႀကီးေတြက presenter ေတြ ျပန္ခန္႔ၾကတယ္ေလ၊ သူတုိ႔ တံဆိပ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳေပးတာတုိ႔။ အလွအပ ေရးရာ အႀကံေပးတုိ႔ ျပန္ခန္႔ၾကတယ္။ သူတုိ႔ အတြက္ေတာ့ အလုပ္အကိုင္က မရွားဘူးေပါ့။ ဟုိတယ္ေတြကလည္း ေခၚတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ကိုယ့္မိဘအလုပ္ကို ျပန္လုပ္။ မလုပ္ရင္ ကိုယ္တတ္ထားတဲ့ တကၠသုိလ္ပညာနဲ႔ ဌာနတို႔ ကုမၸဏီတို႔ဝင္။ မဝင္ရင္လည္း ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္ သြားလုပ္ရင္ လုပ္ေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္လည္း တျခား အႏုပညာေလာကထဲ ကူးခ်င္လည္း ကူးေပါ့။ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ အဆင္ေျပသလို လုပ္ရမွာေပါ့။
ေမး။ ။ ဒီေန႔ ျမန္မာျပည္ ေမာ္ဒယ္ေလာကထဲ ဝင္လာတ့ဲသူေတြအေၾကာင္း နည္းနည္း ေျပာျပပါ။
ေျဖ။ ။ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ဘာမွမလုပ္ဘဲနဲ႔ အိမ္မွာပဲ ေနတာလည္း ရွိတာေပါ့။ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အမ်ဳိးစံုေပါ့။ တတ္ၾကြတဲ့ လူလည္း ရွိတယ္။ ေႏွးေကြးတဲ့လူလည္း ရွိတယ္။ ယုန္ေလးေတြ၊ လိပ္ကေလးေတြလိုပဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ ဇြဲရွိသူလည္း ရွိတယ္။ ဇြဲ မရွိသူလည္း ရွိတယ္။
မေျပာရဲ မဆိုရဲ ေႏွးေကြးေနရင္ ကိုယ့္အတြက္ ေနရာ ပိုရွားတယ္။ ကိုယ္က အရမ္း ပ်င္းေနရင္၊ သင္ယူတာလည္း အရမ္း ေနာက္က်တယ္ဆိုရင္၊ ေရွ႕ မထြက္ရဲရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္က ပို ဆံုးရႈံးသြားမွာေလ။
ဒီေလာကထဲ ဝင္တယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္ နာမည္ႀကီး ေမာ္ဒယ္တေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ ရည္ရြယ္တာထက္ လူၾကားထဲ ဝင္ဆ့ံၿပီးေတာ့ စမတ္က်က်နဲ႔ ေနထိုင္ႏိုင္ဖုိ႔၊ လူအေၾကာင္း သိႏိုင္ဖို႔ လုိတယ္။ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးစနစ္ ဆိုေတာ့ မားကက္က အရမ္း အေရးႀကီးတာ၊ အဲဒါကို သေဘာေပါက္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ပညာသင္ၿပီး သိရွိထားတဲ့ ပညာနဲ႔ေတာ့ ဝင္ဆ့ံေအာင္ အမ်ားႀကီး လုပ္လို႔ ရတယ္။ အဲလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ႐ုိး႐ုိးဘြဲ႔ရ လူငယ္တေယာက္ အေနနဲ႔ပဲ ရွိခဲ့မွာပဲ။ အင္ေဖာ္ေမးရွင္းကလည္း အရမ္း ျမန္ေတာ့ လိုက္မမွီဘဲ ျဖစ္မယ္။ ေစ်းကြက္ အရမ္းေသးလို႔ ပိုႀကိဳးစားရမွာလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ေမး။ ။ ေမာ္ဒယ္ေတြ ဘာလုပ္သင့္တယ္၊ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ထားသင့္တယ္လို႔ အႀကံေပးမလဲ။
ေျဖ။ ။ တလိုင္းတည္း သြားဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ အၾကံမေပးဖူးဘူး။ ကိုယ္က လူေတြၾကားထဲ ဝင္ဆန္႔တယ္ ဆုိတာ ဒါက ပညာရပ္ တခုေလ။ ဒီေတာ့ အခြင့္အေရးရွိတုန္း၊ အရြယ္ရွိတုန္းမွာ လာလုပ္ၾက။ ၿပီးရင္ ကိုယ့္အတြက္ ခိုင္မယ့္ ေနရာေတြကို ဝင္လုပ္ၾက။ တခ်ဳိ႕ဆို မိတ္ကပ္ကုမၸဏီမွာ အၾကံေပးေတြ ျပန္လုပ္ ၾကတယ္။ ေမာ္ဒယ္ထက္လည္း သူတုိ႔ ပိုၿပီးေတာ့ ဝင္ေငြေကာင္းတယ္။ ရာထူးလည္း ႀကီးသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ တေယာက္တည္းနဲ႔ ရွစ္မ်ဳိးေလာက္ တတ္ဖို႔လိုတယ္။ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရး၊ အဝတ္အစား စမတ္က်တာ၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈ၊ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္း ရွိတာ စသျဖင့္ အမ်ားႀကီးေတာ့ လိုတယ္။ ဒါေတြကုိ က်မတုိ႔ဆီမွာ ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ လုပ္ရင္းနဲ႔ သင္ၾကေပ့ါ။ ေမာ္ဒယ္လုပ္ရင္းနဲ႔ အဆင္သင့္တဲ့ ကိစၥေတြ တြဲသင္သင့္တယ္။ ။
